GELENEK VE MODERNLİK ARASINDA BİR KİMLİK VE NESİL ARAYIŞI OLARAK İMAM HATİP OKULLARI

Özet

İmam hatip liseleri dinî eğitim geleneği açısından bakıldığında yeni bir formdur. Modern dönemde din eğitimi ile dünyevi eğitimin telif edilmesi ihtiyaç ve anlayışının örneğidir. Tevhid-i Tedrisat Kanunu’na göre imam hatip okulları başlangıçta, toplumun gündelik dinî hizmetleri bağlamında oluşmuş bu pratik ihtiyaçlarını karşılayacak devlet memurları yetiştirmek için kurulmuştur.

İmam hatip okulları, halkın önemli bir kısmının dinî eğitim ve pratik dinî ihtiyaçlarına karşılık geldiği için bir eğitim kurumu olmanın ötesinde anlam kazanmıştır. Bu okullara sahip çıkan kesimler, imam hatip okulları ile sadece imam ve hatip ihtiyaçlarını karşılamak değil; aynı zamanda kendileri gibi olan, millî, inanç ve değerleri ile barışık aynı zamanda modern bir nesil istemişlerdir. İmam hatipliler Mehmet Akif’te “Asım’ın Nesli”, Necip Fazıl’da “Büyük Doğu Nesli”, Sezai Karakoç’ta “Diriliş Nesli” olarak temayüz eden yeni bir nesil arayışının karşılığı olarak görülmüştür. Bu okullar, bu okulları sahiplenen kesimlerce bir misyon okulu olarak görülmüş; imam hatip liselerine dönük her türlü çaba ve uğraş bir “dava” olarak tanımlanmıştır. “İmam hatip davası” bir anlamıyla Türkiye’nin kendi özüne, inancına, değerlerine, tarihine, kimliğine dönüş davası olarak algılanmıştır. İmam hatip okuluna gitmek öğrencilere aynı zamanda bir kimlik kazandırmaktadır.